Sekcja Pytania i Odpowiedzi

Zadane pytanie zawiera za mało danych niezbędnych do udzielenia pełnej odpowiedzi.

Zapalenie nerwu wzrokowego jest oddzielną jednostką chorobową. CIS rozpoznajemy wtedy, kiedy istnieją inne dane wskazujące, że diagnoza idzie w kierunku rozpoznania stwardnienia rozsianego. Jeżeli nie ma ognisk w rdzeniu kręgowym i w mózgu oraz nie było żadnych innych objawów – jest to tylko pozagałkowe zapaleniu nerwu wzrokowego i nie można mówić o CIS.

Należy pamiętać, że zapalenie nerwu wzrokowego może występować nie tylko w stwardnieniu rozsianym, ale także w innych chorobach demielinizacyjnych, tj. zapaleniu rdzenia i nerwów wzrokowych oraz innych rzadszych chorobach autoimmunologicznych.

W tym przypadku, po przebyciu zapalenia nerwu wzrokowego, bardzo ważna jest obserwacja, która powinna być dosyć szeroka. Taki pacjent powinien być pod opieką  okulisty i neurologa oraz wykonywać regularne badania rezonansu magnetycznego. Regularnie oznacza: po pół roku od diagnozy i następnie znowu po pół roku, a po tym okresie, jeżeli nie pojawią się żadne zmiany, raz na rok oraz oczywiście wtedy, kiedy pojawią się inne objawy. Warto także wykonać badanie rezonansu rdzenia szyjnego oraz piersiowego, bo czasem znajdują się tam nieujawnione ogniska.

PL2209301408

Lekarz neurolog może wypisać skierowanie do poradni rehabilitacyjnej, tak by specjalista dobrał pacjentowi odpowiednie do jego stanu i możliwości fizycznych ćwiczenia.

Przed zapisaniem się na rehabilitację, warto zrobić zapoznać się kompetencjami specjalistów w celu znalezienia osoby, która specjalizuje się w rehabilitacji pacjentów z SM. Dodatkowo warto mieć stałego rehabilitanta, który zna nasze ciało i jego możliwości.

PL2209301408

Próby wynalezienia szczepionki na stwardnienie rozsiane trwają od lat. Niestety do tej pory żadna z tych prób się nie powiodła. Pacjenci mają jednak coraz lepszy dostęp do terapii modyfikujących przebieg SM, tzw.  DMTs (ang. disease modyfing therapies). To leki, które wpływają na redukcję liczby ognisk zapalnych w mózgu i rdzeniu kręgowym. Mogą opóźnić postęp choroby, jak również zmniejszyć liczbę, częstość oraz intensywność rzutów (nasilenie istniejących objawów albo pojawienie się nowych). Zgodnie z najnowszymi danymi Atlasu SM (1), aż 75% badanych krajów zadeklarowało wykorzystywanie zarejestrowanych terapii o wysokiej skuteczności (ang. HET), które hamują proces patologiczny i rozwój choroby.

(1) Atlas SM, dostęp: Atlas-SM_3.edycja, 2 część.pdf (ptsr.org.pl)

175444

Większa liczba zmian jest gorszym czynnikiem prognostycznym, jednak nie jednoznacznie złym. W SM istnieje pojęcie paradoksu radiologicznego, ponieważ występują pacjenci z dużą ilością zmian, którzy chorują łagodnie, a z drugiej strony są pacjenci z nielicznymi zmianami, chorujący poważnie. Wynika to z tego, że za chorobę odpowiadają nie tylko zmiany ogniskowe widoczne wyraźnie w rezonansie pod postacią białych (hiperintensywnych) obszarów, ale również uszkodzenie i choroba tkanki mózgowej wokół tych zmian. Dlatego sama liczba zmian nie do końca determinuje przebiegu choroby.

Potencjały wzrokowe są badaniem nieinwazyjnym. Nie są wymagane do postawienia diagnozy SM, ale warto je wykonać, gdyż z pewnością wniosą dodatkowe informacje do obrazu choroby i ewentualnego zajęcia nerwów wzrokowych.

SM może być rozpoznane także bez obecności prążków, ale przypadki bez ich występowania są nieliczne i wymagają szczególnie dokładnej diagnostyki. Same zmiany hiperintensywne w rezonansie nie są podstawą do rozpoznania SM. W takim przypadku bardzo ważny jest dotychczasowy przebieg choroby i stwierdzenie, czy były co najmniej dwa epizody objawów neurologicznych i jaka była ich lokalizacja.

Makroglobulinemia to poważna choroba hematologiczna, w której dochodzi do rozrostu nowotworowego komórek produkujących immunoglobuliny (limfocytów B) o dość łagodnym i przedłużonym przebiegu. Rozpoznanie tej choroby wymaga konsultacji hematologicznej. Białko monoklonalne w surowicy może sugerować makroglobulinemię, ale aby to potwierdzić ostatecznie należy wykonać biopsję szpiku. Choroba ta nie ma związku z SM.

Bardzo często w przypadku objawów SM pierwsza wstępna diagnoza to dyskopatia. Jest to interpretacja myląca , ponieważ dyskopatia w odcinku lędźwiowo-krzyżowym nie może wywołać objawów SM , ponieważ nie ma tam już rdzenia.. Natomiast jeżeli dyskopatia znajduje się wyżej, w odcinku piersiowym lub szyjnym, wtedy potencjalnie można ją brać pod uwagę w postępowaniu diagnostycznym, ale trzeba pamiętać o niewielkich uwypukleniach krążków międzykręgowych, które występują z wiekiem i zazwyczaj nie powodują innych objawów, jak bóle kręgosłupa lub bóle kończyn.

Objawy związane z dyskopatią prawie zawsze związane są z bólem w odcinku szyjnym, ramion lub w odcinku piersiowym (między łopatkami) promieniujące do boków. Dodatkowo, tak jak w przypadku stwardnienia rozsianego, mogą wystąpić zaburzenia czucia, ale w dyskopatii to ból jest objawem charakterystycznym i dominującym, natomiast w stwardnieniu rozsianym ból, szczególnie na początku, nie jest objawem przewodnim. Dlatego przy diagnozie dyskopatii trzeba być bardzo ostrożnym i unikać nadinterpretacji objawów. Niedowłady bardzo rzadko są spowodowane dyskopatią.

PL2108309974

Lek ten podawany jest w dwóch cyklach, gdzie druga dawka przyjmowana jest po roku i zdecydowanie warto ją przyjąć, ponieważ pełen cykl daje szansę na pełny efekt leczenia. Jest to lek o wysokiej skuteczności, więc po przyjęciu drugiej dawki jest duża szansa, że choroba się ustabilizuje. Plany dotyczące ciąży można rozpocząć po upływie 6 miesięcy od przyjęcia ostatniej.

PL2108309974